Γαλανόλευκο Inception και Τρανσφόρμερς στο Μαξίμου

Κ: Πως σου φάνηκε ο ανασχηματισμός;

Α: Μπα; Θυμήθηκες πως έχουμε και μια στήλη να γράψουμε; Λίγο ακόμα και θα σπάζαμε το ρεκόρ των εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων στη Χιλή...

Κ: Πες το ψέματα… Κλείσαμε δεκαπενθήμερο αποχής. Αυτό θα πει διακοπές.

Α: Διακοπές θα πει να είσαι σε κάποιο νησί με παγωμένα daiquiri και καυτά γυναικεία κορμιά γύρω σου. Εγώ ήμουν όλο Αθήνα κι έκανα ρεπορτάζ.

Κ: Για φορολογικό-ανασχηματισμό-μουντομπάσκετ;

Α: Όχι ρε καμία σχέση. Κάνω «σαφάρι» στην αγορά ακινήτων για να νοικιάσω καλό και φτηνό σπίτι.

Κ: Και;

Α: Τζίφος. Άσε που οι αγγελίες με φοβίζουν...

Κ: Δηλαδή;

Α: Τρομάζω όπου διαβάζω: ημιυπόγειο, φωταγωγός, διαμπερές, αέριο, πίσω ακάλυπτος κτλ. Φαντάζομαι θαμμένα πτώματα γύρω.

Κ: Σαν σειρά του Κοκκινόπουλου. Σε κατανοώ.

Α: Τη φιλοσοφία της ανακοίνωσης των νέων υπουργών στη 1.40 τη νύχτα, την κατανοείς;

Κ: Έγινε σε ώρα Ουάσιγκτον. Για να βολεύει την Τρόικα…

Α: Είσαι εμπαθής. To ΠΑΣΟΚ φίλε μου είναι κυβέρνηση με νεανικά ωράρια… Ανακοινώνει ο ΓΑΠ τον ανασχηματισμό, αλληλοσυγχαίρονται και μετά πάνε για ποτό και κλάμπινγκ.

Κ: Α γεια σου! Οι δυσκολίες της εποχής φίλε μου θέλουν μια βοτκίτσα να πάνε κάτω τα φαρμάκια των ευθυνών της εξουσίας…

Α: Πλάκα-πλάκα ισχύει… Παλιά γινόσουν υπουργός και άρχιζε η καλοπέραση. Τώρα είναι σαν καψώνι στο στρατό. Γερμανικό 2-4.

Κ: Τα ανακάτεψε πάλι τα υπουργεία ο Πρόεδρος…

Α: Υπάρχει η φήμη πως όταν ο Παπανδρέου ανακοίνωνε τον ανασχηματισμό, στο Μέγαρο Μαξίμου ακούστηκε ένας άγριος, ρομποτικός ήχος μετασχηματισμού, αλά Τransformers.

Κ: Μου αρέσουν αυτοί οι υπουργικοί πειραματισμοί με συγχωνεύσεις, διαιρέσεις και μετονομασίες. Είναι σα να παίζεις κυβερνητικό scrabble.

Α: Ή σαν τον κύβο του Ρούμπικ. 6 x 8 = 48. Όσα και τα μέλη της κυβέρνησης.

Κ: Το πιο ωραίο είναι ορκωμοσία…

Α: Όταν η αερόσολα της Μπιρμπίλη συναντάει τα Louboutin της Μιλένας, γίνεται αυτό που λέμε «πάντρεμα πολιτικής και ιδεών».

Κ: Γι αυτό γουστάρω τον μεσαίο χώρο. Είναι «φάτε-μάτια-πόδια».

//

Α: Πολλά μέλη όμως έχει η νέα κυβέρνηση. Ανά δύο βουλευτές και υπουργός.

Κ: Υπάρχει λόγος. Τώρα με την κρίση μειώνονται οι αμοιβές των βουλευτών. Οπότε τους κάνει όλους υπουργούς να παίρνουν διπλό μισθό. Για να αποφύγει τη διαπλοκή και τις μίζες.

Α: Απλώς ο Γιώργος θέλει καταμερισμό της εξουσίας και πολυφωνία. Έτσι εξηγείται και η στήριξη στον ροκ σταρ…

Κ: Στήριξε ο ΓΑΠ τον Μπόνο;

Α: Για τον Τατούλη λέω ανόητε. Ήταν τολμηρή απόφαση.

Κ: Πολύ ροκ. Τον φαντάζομαι να κατεβαίνει από τη σκηνή-διαστημόπλοιο του ΟΑΚΑ με την αξυρισιά και μαύρο leather κοστούμι. Σαν τον Κιθ Ρίτσαρτς ένα πράγμα.

Α: Μιλώντας για παρομοιώσεις… Ο Νικήτας Κακλαμάνης δεν είναι ολόιδιος, στο πρόσωπο, με τον χαμογελαστό διάβολο απ 'τη «ζωή μετά» του Αρκά;

Κ: Ναι ρε! Κι ο Σγουρός είναι φτυστός μ’ έναν ελεεινό –σφίχτη- σαραντάρη που σκάει κάθε μέρα στα Στάρμπακς της γειτονιάς μου… Πας καλά;

Α: Λέγε ότι θες… Πάντως εγώ, αν ήμουν ο διοργανωτής της συναυλίας στο ΟΑΚΑ, θα έκανα καλύτερη φάρσα.

Κ: Για πες…

Α: Εκεί που 80.00 θεατές περίμεναν εκστασιασμένοι τους U2, θα εμφάνιζα στη σκηνή τους Πλιάτσικα (ως Μπόνο), Τσακνή (ως Edge), Μαχαιρίτσα και Κότσιρα. Να γίνει πανικός.

Κ: Δεν πας καλά…

Α: Για να μη σου πω πως θα εμφάνιζα τους πάλαι ποτέ αγαπημένους των 12χρονων κοριτσιών, «One». Να επανεμφανιστούν επί σκηνής με σύνθημα… «U1»!

Κ: Ναι, και η Μπιρμπίλη, με κολάν κι ελβιέλες, ν’ ανάβει την Ολυμπιακή Φλόγα…

Α: Μην το κοροϊδεύεις καθόλου. Θα ζούσαμε τις ένδοξες μέρες του 2004 σε κασέτα.

Κ: Εγώ τελευταία ζω τις μίζερες μέρες του ’99, όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός. Έχουμε Σεπτέμβρη, η Ελλάδα είναι πάλι φτωχή χώρα και στην τηλεόραση παίζει Baywatch τα απογεύματα.

Α: Πλάκα-πλάκα μόνο το νόμισμα έχει αλλάξει…

Κ: Και οι βάσεις στα σχολεία. Τότε, με 18.5/20, έμπαινες/δεν έμπαινες στα Χρηματοοικονομικά. Φέτος ένα παλικάρι μπήκε σε ΤΕΙ με 0.9/20.

Α: Φαντάσου τον να συζητά τα θέματα μετά τις εξετάσεις με τον πρώτο που έβγαλε 19.9/20…

Κ: Κλασικά, ο πρώτος θα λέει πως έβγαινε συνέχεια για καφέδες κι ο τελευταίος πως τα θέματα ήταν «κλιμακούμενης δυσκολίας».

Α: Αναρωτιέμαι αν είναι τυχαίο πως οι Ακροάσεις των τραγουδιστικών ριάλιτι ξεκίνησαν τη μέρα που ανακοινώθηκαν οι βάσεις των πανεπιστημίων…

//

Κ: Με όλα αυτά πέρασε στο ντούκου και η προδοσία του Διαμαντίδη στην Εθνική.

Α:  Ε, όχι και προδοσία! Έχει προσφέρει τα περισσότερα μετά τον Γκάλη.

Κ: Μη γίνεσαι γραφικός. Άλλωστε είναι μόνο 30 ετών ακόμη. Τεμπέλιασε παραδέξου το. Έπρεπε να προσφέρει κι άλλο.

Α: Κατ’ αρχάς δεν είναι 30. Νομίζω πως έχει κάνει κάποιο κόλπο με το ληξιαρχείο  σαν τους Αφρικανούς που κλέβουν κάνα-δυο χρόνια στο διαβατήριο…

Κ: Πως σου ήρθε αυτό;

Α: Κοίτα, στον Παναθηναϊκό πήγε το 2004 και στον Ήρα ήταν απ’ το 99. Παλιά έπαιζε σε τοπική απ το ’94. Και η αρχή χάνεται στα βάθη των αιώνων… Δύσκολο να γεννήθηκε το ’80, όπως λέει. Γύρω στα 32 τον κόβω.

Κ: Και μετά λες εμένα άρρωστο συνωμοσιολόγο…

Α: Την Εθνικάρα στο Μουντομπάσκετ πως την είδες;

Κ: Μουντό μπάσκετ παίξαμε όντως.

Α: Μας έπνιξε η ζώνη των αντιπάλων.

Κ: Δεν είχαμε καλή περιφέρεια…

Α: Με περιφερειάρχες Σγουρό, Φασούλα και δήμαρχο Καμίνη, καλύτερα θα παίζαμε…

Κ: Μας έφαγε σιγουριά… πάντα στα σπορ όταν ξεθαρρέψει ο Έλληνας την πατάει.

Α: Με την Ισπανία όμως δεν ήμασταν υπερόπτες. Το αντίθετο. Κόμπλεξ κατωτερότητας, όπως πάντα.

Κ: Εκεί είχαμε το φαινόμενο της αυθυποβολής.  «Θα χάσω, θα χάσω, θα χάσω…»

Α: Λες να μας έκαναν οι Ρούντι-Ναβάρο «Απαρχή», όπως ο Ντι Κάπριο στο Inception;

Κ: Για τους Ισπανούς δεν ξέρω, όμως οι Βγενό-Πατέρας έκαναν σίγουρα Inception στον Τζίγγερ. Δεν εξηγείται αλλιώς η κίνησή του…

Α: Μπορεί απλώς να βαρέθηκε να ασχολείται. Είναι αυθόρμητος τύπος. Γρήγορος. Ραλίστας.

Κ: Αψυχολόγητος είναι. Τη χρονιά που έχει την καλύτερη ομάδα ο Βάζελος, δίνει τις μετοχές… Ή εκβιασμός έπαιξε ή Inception.

Α: Πρόσεχε τι λες ρε, θα φάμε καμιά μήνυση…

Κ: Μην ανησυχείς. Δεν κινδυνεύουμε. Με όσα συμβαίνουν γύρω μας είμαι σίγουρος: Βρισκόμαστε σε όνειρο.

Α: Μακάρι! Και όταν ξυπνήσουμε, το ΔΝΤ θα μας χρωστάει, Ο Ριέρα θα είναι ο νέος «Τζόλε», Ο Λουίς Γκαρσία θα είναι παλτό και η Αντριάνα Λίμα θα χωρίζει τον Γιάριτς για πάρτη μου.

Κ: Πολλά ζητάς.

Α: Όντως. Αυτά ούτε σε ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν δε γίνονται…

Κ: Μιας και είπες ένα συγκεκριμένο όνομα… διάβασες για τον μάνατζερ με τα σκάνδαλα;

Α: Τον «Α. Τ.» λες;

Κ: Ναι αυτόν. Οι εφημερίδες δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο…

Α: Επειδή είπαν πως έπαιρνε μίζα από κάποιον διάσημο ποδοσφαιρικό σταρ με τα αρχικά «Π. Τζ.»;

Κ: Ας μας πούνε ποιος είναι μας φύγει η αγωνία. Έχω χάσει το μυαλό μου: «Παναγιώτης Τζανετάτος»; «Πέτρος Τζαβέλας»;

Α: «Πίτερ Τζοφορίκουε» ίσως…

Κ: Σαν τα ιστορικά μέλη συμμορίας Βλαστού, που έκοβαν στις εφημερίδες την τελευταία συλλαβή. Σα να μας λέγανε εμάς «Ανδρουλάκ», «Καρασάβ» κτλ.

//

Α: Σου έχω μια ιστορία για φινάλε…

Κ: Άντε, πες την.

Α: Σε όλες τις γυναίκες, μόλις γεννηθούν, γίνεται μια μυστική εμφύτευση ενός ειδικού μικροτσίπ, που τις κάνει ρομαντικές, μονογαμικές κι αφοσιωμένες στον σύντροφό τους…

Κ: Ωχ, για συνέχισε…

Α: Κάποιες, όμως, καταφέρνουν να βρουν σε ποιο σημείο του κορμιού τους είναι το τσιπ. Και με μια περίπλοκη εγχείρηση το αφαιρούν. Έτσι απολαμβάνουν πλέον τον έρωτα και το σεξ με πολλαπλούς εραστές, χωρίς να νιώθουν τύψεις ή ενδοιασμούς… Είναι οι λεγόμενες «Ξετσίπωτες».

ΟΙ ΑΠΟΠΑΝΩ

URL: http://www.ellispoint.gr/index.php?option=com_resource&controller=article&article=5170&category_id=4&Itemid=21

Αστροναύτες, μετανάστες και χορηγοί διακοπών

11/08/2010 

Από τη στήλη των Αποπάνω στο ellispoint.gr

Κ: Αφόρητη ζέστη, ε;

Α: Άσε, κοντεύουμε τους 45 βαθμούς. Τύφλα να ‘χει η Μόσχα.

Κ: Μα έχει τύφλα η Μόσχα. Με τόσο νέφος δε βλέπουν μπροστά τους. Από τις πυρκαγιές ο ουρανός έχει γίνει μαύρος.

Α: Εκεί, ο καθένας φοράει μάσκα για να κυκλοφορήσει. Περπατάς στο δρόμο και νομίζεις ότι περικυκλώνεσαι από χειρουργούς. Τρόμος.

Κ: Μου θυμίζει τις εποχές της νέας γρίπης που, για να πεις «γεια» στον άλλον, έπρεπε να του κάνεις νοήματα. Με τη μάσκα δεν καταλάβαινε.

Α: Εσύ ρε υποχόνδριε δεν είχες αγοράσει στολή αστροναύτη, για να προστατευτείς;

Κ: Σε πληροφορώ πως ήταν φοβερή αγορά.

Α: Επ-ένδυση που θα ‘λεγε κι ο αριθμολόγος…

Κ: Μην το γελάς καθόλου. Να τώρα ας πούμε αν τελικά η φωτιά της Μόσχας φτάσει στα πυρηνικά και το νέφος φτάσει στην Ελλάδα…

Α: Θα κυκλοφορείς με το σκάφανδρο;

Κ: Γιατί όχι; Να είμαι ασφαλής.

Α: Αν έρθει η μόλυνση το πρόβλημα θα είναι στο φαγητό. Εκτός αν καλλιεργείς μαρούλια μέσα στη στολή σου.

Κ: Θα τρώω κονσέρβες, συσκευασμένες προ-μολύνσεως.

Α: Και θα πεθάνεις χαρούμενος από σκορβούτο.

Κ: Ο Στίβεν Χόκινγκ δήλωσε, σε ένα διεθνές φόρουμ, πως η μόνη ελπίδα για μακροπρόθεσμη επιβίωση του ανθρώπινου είδους είναι να αποικίσουμε άλλους πλανήτες του ηλιακού συστήματος.

Α: Μετανάστευση;

Κ: Σε άλλους πλανήτες, ναι.

Α: Άρα είναι διεθνές το πρόβλημα. Και μας έχουν φάει οι εφημερίδες με το «νέο κύμα Ελλήνων μεταναστών».

Κ: Αυτό είναι άλλο κύμα. Ο Χόκινγκ μιλάει για το μέλλον. Όταν οι φυσικοί πόροι θα εξαντληθούν.

Α: Η μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει. Ήδη η Ρωσία χάνει το 50% της σοδειάς της. Ο Βλαδίμηρος απαγόρευσε τις εξαγωγές.

Κ: Μη μου λες τέτοια… Θα πάψουν να εξάγονται και χορεύτριες; Τα στριπτιτζάδικά μας θα κλείσουν… Η θεωρία του ντόμινο στην οικονομία…

Α: Κόψε τις εξυπνάδες. Οι άνθρωποι υποφέρουν.

Κ: Δηλαδή στη Μόσχα έχουν σοβαρό πρόβλημα... Ξυπνούν μνήμες Τσέρνομπιλ.

Α: Ναι ρε σου λέω. Εδώ, η Κόκκινη Πλατεία έχει γίνει ασπρόμαυρη. Από kill bill έγινε finos film.

Κ: Τώρα που είπες kill bill, ο Θρύλος είδες τι ομαδάρα φτιάχνει στο μπάσκετ...

Α: Πήραμε κάνα καλό εκτός απ΄τον Σπανούλη;

Κ: Έχουν έρθει φέτος μεγάλοι παίκτες.

Α: Έλα ρε, τόσο καλοί;

Κ: Όχι, τόσο μεγάλοι! Η τελευταία άφιξη είναι ο Νεστέροβιτς. Μόλις 34. Ξέρεις ώρες ώρες σκέφτομαι τη μεγάλη επιστροφή... Ράτζα.

Α: Σου χω καλύτερο: Φασούλας.

Κ: Μεγάλη έμπνευση! Παίκτης και Δήμαρχος, δύο σε ένα. Θα έχουμε και πολιτική στήριξη έναντι της παράγκας των Γιαννακόπουλων.

Α: Ναι, αλλά αυτοί πήραν για σέντερ τον Μάριτς.

Κ: Ποιον Μάριτς; Εκείνο το παλτό που μας είχε φέρει στον Ολυμπιακό ο Ντούσαν για ταλεντάρα;

Α: Φαντάζομαι όχι. Άλλωστε ο Ντούσαν είναι στην ΑΕΚ.

Κ: Και βιώνει το ΑΕΚ-ιλίκι στο πετσί του…

Α: Κυριολεκτικά, όμως.

Κ: Προσωπικά θεωρώ λογική την επίθεση που δέχτηκε.

Α: Δε μιλάς σοβαρά…

Κ: Κι όμως αν το καλοσκεφτείς είχε νόημα.

Α: Αγωνιστικό;

Κ: Μεταγραφικό.

Α: Τι εννοείς;

Κ: Στον Μπάγιεβιτς επιτέθηκαν καμουφλαρισμένοι Ολυμπιακοί. Αν δε μας δώσουν τον Σκόκο θα πέσει ξύλο.

Α: Καλά κι εμείς από Ροναλτίνιο τώρα θέλουμε Σκόκο;

Κ: Ο Βαλβέρδε… Λευκή επιταγή του έδωσε ο Βαγγέλης.

Α: Μήπως ήταν εντελώς λευκή; Χαρτοπετσέτα, τύπου …και δεν υπάρχει budget;

Κ:  Όχι, φίλε μου, ο Μαρινάκης ρίχνει ρευστό και είναι αποφασισμένος. Είδες πως αντιμετώπισε τον αποκλεισμό…

Α:  Όπως θα τον αντιμετώπιζε κι ο Κόκκαλης: Διώχνεις-προπονητή-κρατάς-παίκτες.

Κ: Τι εννοείς; Δε σου κάνουν οι Ντιόγκο, Μοδέστο, Χολέμπας κτλ;

Α: Αυτός ο Χολέμπας δε σου κάνει κάτι σε ασθένεια; Αν ήταν και το μικρό του Πανώλης…

Κ: Οι επιλογές του Λίνεν ρε… καλά έκανε και τον καθάρισε ο πρόεδρος.

Α: Έσπασε και το ρεκόρ του Κετσπάγια. Εκείνος πρόλαβε δεκαπενταύγουστο.

Κ: Θα έπρεπε να του στήσουμε μια προτομή στο Καραϊσκάκη σαν μνημείο παραδείγματος προς αποφυγήν.

Α: Καλή ιδέα. Και ξέρεις ποια θα ήταν η λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά στο γλυπτό…

Κ: Ποια;

Α: Το ανάγλυφο –cult- κορδονάκι των γυαλιών πρεσβυωπίας.

Κ: Μερακλίδικο αξεσουάρ.

Α: Διάβαζα προχθές στο ΒΗΜΑ πως, τελικά τα πράγματα για την Ελλάδα δεν πάνε τόσο άσχημα, όπως προέβλεπαν όλοι.

Κ: Ποιοι όλοι, το προέβλεπαν;

Α: Ε, όλοι οι μεγάλοι δημοσιογράφοι όπως ο Αυτιάς και ο Μπάμπης Παπαδημητρίου...  Εσύ ποιοι λες; Οι οικονομικοί αναλυτές της Ε.Ε.

Κ: Αν παίρναμε στα σοβαρά τους αναλυτές, θα έπρεπε να δέσουμε μια πέτρα στο λαιμό και να βουτήξουμε στον Αστέρα. Τουλάχιστον, άμα είναι για τελευταία φορά, να την πληρώσουμε την είσοδο.

Α: Εγώ θα επέλεγα ολονυκτία σήριαλ της Ντενίση. Μου φαίνεται πιο σίγουρο... Ρε, έχεις αίσθηση; Εδώ σου λέω πως, πλέον, μέχρι και οι Γερμανοί μας αποθεώνουν. Μιλούν για σπουδαίες μεταρρυθμίσεις και γενναίες αποφάσεις.

Κ: Κοίτα, έχουν ένα δίκιο. Θέλει γενναία απόφαση να τραβήξεις το καλώδιο ενός λαού που βρίσκεται σε κώμα.

Α: Εκτός από κώμα βρίσκεται και σε διακοπές.

Κ: Με τι λεφτά;

Α: Χωρίς λεφτά. Με ανταλλαγή αγαθών. Αυτό είναι το μέλλον.

Κ: Καλό μου ακούγεται. Έχεις κανονίσει;

Α: Φυσικά. Για «της Παναγίας» κανόνισα εκδρομή στη Ρόδο.

Κ: Με αντάλλαγμα πήδημα;

Α: Πολύ αστείο ρε, μπράβο… Με αντάλλαγμα να φοράω μια μπλούζα του ξενοδοχείου όπου πηγαίνω, για διαφήμιση.

Κ: Κάνεις πλάκα, έτσι;

Α: Προφανώς! Η πλάκα άλλωστε είναι το μόνο δωρεάν αγαθό στις μέρες μας.

Κ: Κι αυτό όχι πάντα…

Α: Πάντως αυτό το αστείο με τη μπλούζα λέω να το εφαρμόσω.

Κ: Στις διακοπές;

Α: Στις σχέσεις μου.

Κ: Δηλαδή;

Α: Θα προτείνω σε μια κουκλάρα να πάμε διακοπές και να της πληρώνω όλα τα έξοδα, με αντάλλαγμα να έχει στη μπλούζα της μια στάμπα «Νικόλας». Σαν χορηγός.

Κ: Γιατί;

Α: Για λόγους ματαιοδοξίας. Είναι το κλασικό «Μην αφήσεις τη γκόμενα να σου φάει τα λεφτά, μπάρμπα…»

Κ: Σωστός. Αφού τα λεφτά ο τύπος τα έβγαλε για να τα φάει με την ξανθιά στην Ψαρού. Τι τον ζαλίζουν;

Α: Έτσι κι εγώ.

Κ: Μα εσύ δεν έχεις λεφτά.

Α: Ούτε μπάρμπας είμαι όμως. Κι ο παλιός είναι αλλιώς, αλλά ο νέος ειν’ ωραίος.

Κ: Δηλαδή θα πληρώνεις με την ομορφάδα σου;

Α: Ναι. Και η Ελλάδα αυτό δεν κάνει τόσα χρόνια; Ζητάμε λεφτά που δεν έχουμε να επιστρέψουμε, επειδή είμαστε ωραία χώρα.

Κ: Πως από τα προσωπικά σου πήγες πάλι στις διεθνείς σχέσεις…

Α: Δεν είναι απαραίτητο να είναι διεθνής η σχέση.

Κ: Της Ελλάδας;

Α: Η δικιά μου.

Κ: Δε σε αντέχω άλλο ρε… Πάω να ψάξω στην αποθήκη.

Α: Τη στολή του αστροναύτη;

Κ: Έναν πίνακα με θάλασσα. Να τον βάλω στο σαλόνι, να νιώσω διακοπές.

Α: Ονόμασε το διαμέρισμά σου «Σαντορίνη» και τη βεράντα «Καλντέρα». Και να πετάς βότσαλα στο δρόμο. Να κάνεις «ψαράκια».

Κ: Εσύ;

Α: Αγόρασα.

Κ: Πίνακα;

Α: Φουσκωτή πισίνα για την ταράτσα. Και μάσκα-αναπνευστήρα.

Κ: Για βουτιές στην πισίνα;

Α: Για το νέφος της Μόσχας.

ΟΙ ΑΠΟΠΑΝΩ

Βενζίνες, Στρατός και Προκηρ...

από τη στήλη των Αποπάνω στο ellispoint.gr

Α: Τώρα σοβαρά, θες να βγάλεις άδεια οδηγού βυτιοφόρου;

Κ: Εννοείται. Τώρα που ελευθερώθηκαν τα κλειστά επαγγέλματα, τρέχω στην ουρά να προλάβω άδεια.

Α: Και ονειρεύεσαι καριέρα βυτιοφοριατζή;

Κ: Καμία σχέση. Στις μελλοντικές απεργίες του κλάδου, όμως, θα έχω κάβα καύσιμα. Δε θα ξεμένω ποτέ. Άσε που θα πουλάω με καπέλο;

Α: Ψάθινο, σωστός Σομπρέρο. Πας καλά, ρε; Τέλος η μαύρη αγορά με την κυβέρνηση που έχουμε. Κάνεις μαγκιές; Μπαίνεις στη λίστα των φοροφυγάδων. Είσαι εκβιαστής απεργός; Επίταξη.

Κ: Καλά εγώ θεωρώ μέγα λάθος την Σαββατιάτικη επίταξη.

Α: Τι εννοείς;

Κ: Εννοώ πως άργησε. Έπρεπε η επιστράτευση των βυτιοφόρων να είναι ακαριαία. Δέκα λεπτά μετά την ανακοίνωση της απεργίας.

Α: Είσαι άδικος. Είχαν αιτήματα οι απεργοί.

Κ: Ότι τους τα τρώνε οι μεσάζοντες ή ότι η τιμή της μπετζίνας -που λένε κι οι γραμματιζούμενοι- πρέπει να αυξηθεί;

Α: Πρέπει τα κλειστά επαγγέλματα να παραμείνουν κλειστά.

Κ: Αλλιώς;

Α: Αλλιώς θα μπορεί ο καθένας να πάρει φορτηγό.

Κ: Ναι και το είχα πάντα όνειρο να πάρω ένα φορτηγό... Καλά πλάκα κάνεις; Και έπρεπε η Ελλάδα να μείνει χωρίς καύσιμα για κανά μήνα;

Α: Καλά λες. Ποιοί θα έκαιγαν τις βιτρίνες στο Σύνταγμα; Τι θα κάναμε χωρίς γνωστούς-αγνώστους;

Κ: Οι ουρές στα βενζινάδικα ήταν μια κάποια λύση.

Α: Πλάκα πλάκα, αναβίωσαν οι εποχές των υπαίθριων φεστιβάλ. Με τόσες διαφορετικές εθνικότητες υπαλλήλων στα βενζινάδικα, αν ο καθένας τους έπαιζε και ένα παραδοσιακό όργανο της χώρας του, η Αθήνα θα γινόταν το νέο Γουντστοκ.

Κ: Θα βοηθούσαμε και στην αντιμετώπιση του ελλείμματος. Για κάθε πέντε λίτρα βενζίνης που χάνεις, θα σου παίζουν κι ένα τραγούδι.

Α: Εκτός αν προλάβει ο Πετσάλνικος και δηλώνει τα χρήματα στο λογαριασμό του κράτους.

Κ: Τώρα που τό πες, πως πάει αυτός. Έχουμε, πλέον, πολλά λεφτά;

Α: Έχουμε, πλέον, πολλούς λογαριασμούς.

Α: Το ΠΑΣΟΚ, δε σου φαίνεται ότι έχει αδρανήσει;

Κ: Μάλλον έμεινε από καύσιμα. Η απεργία τους έχει επηρεάσει όλους.

Α: Γι΄αυτό αποφάσισαν να βγάλουν το στρατό στους δρόμους.

Κ: Τι εννοείς; Πρώτα είχαμε την Επταετία, μετά την Πενταετία της ΝΔ, έρχεται και η Τετραετία του ΠΑΣΟΚ;

Α: Όχι, μηδενιστή φίλε μου. Εννοώ πως το κράτος αποφάσισε να λάβουν δράση τα στρατιωτικά βυτιοφόρα. Θα αναλάβουν αυτά να ανεφοδιάσουν τα πρατήρια.

Κ: Δηλαδή, όταν μιλούσαν για επιστράτευση, μιλούσαν σοβαρά, έτσι.

Α: Ναι ρε, Λούφα και Παραλλαγή στο κέντρο της Αθήνας. Τώρα που το σκέφτομαι, τη λούφα τη ζούσαμε ήδη. Η μετάβαση στην παραλλαγή είναι ο στόχος.

Κ: Φαντάζεσαι το ύφος των τουριστών. Μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα, βγαίνει κι ο στρατός στους δρόμους.

Α: Τώρα να τους δω. Θα τολμάνε να κάνουν παράπονα για τις τιμές; Θα αγοράζουν το μπουκαλάκι νερό 4 ευρώ και θα λένε κι ευχαριστώ.

Κ: Τώρα που είπες τρομοκρ...

Α: Μη το φωνάζεις!

Κ: Τη διάβασες την προκήρ...

Α: Ναι. Αλλά μη φωνάζεις!

Κ: Ρε, σταμάτα τις χαζομάρες. Έχεις κάνει τίποτα και φοβάσαι;

Α: Όχι αλλά, όλοι τελευταία, μιλούν συνωμοτικά.

Κ: Άκουσες κι εσύ τις ειδήσεις του Mega, ε; Κοίτα έχεις ένα δίκιο. Κάποιος ακούστηκε να λέει ότι πλέον οι δημοσιογράφοι πρέπει να σκέφτονται τι θα πουν, πριν μιλήσουν.

Α: Αυτό θα ήταν σωστό, αν δεν το εννοούσε έτσι όπως το εννοούσε.

K: Πάντως σοβαρά, έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως για να κατανοήσεις την πολιτική κατάσταση μιας χώρας, αρκεί να παρατηρήσεις το είδος της τρομοκρατίας που δρα σ΄αυτή.

Α: Η σύγχρονη τρομοκρατία δίνει την αίσθηση οργισμένου εφήβου με βαρύ οπλισμό στα χέρια.

Κ: Αν ο στόχος είναι η διάχυση του φόβου στην κοινωνία, το κατάφεραν. Εγώ νιώθω αθώος, αλλά όχι ασφαλής.

Α: Δεν είναι μόνο η δική σου ανασφάλεια. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η ανασφάλεια του κράτους, που τη μεταδίδει στους πολίτες.

Κ: Το λάθος είναι πως στην προσπάθειά μας να κρύψουμε τους φόβους μας, σκύβουμε το κεφάλι μπροστά στα προβλήματα.

Α: Πριν μερικά χρόνια το είδος των επιθέσεων που τρομοκρατίας είχε κάποιους υποστηρικτές. Τώρα φοβάμαι για μένα, για σένα, για τη γιαγιά απέναντι. Και κυρίως για αδύναμους.

Κ: Γιατί ανησυχείς, δημοσιογράφοι είμαστε;

Α: Όχι, αλλά δεν σκεφτόμαστε πριν μιλήσουμε.

Κ: Σωστά.

Α: Απ΄την άλλη, όμως, αυτό είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων. Πρώτα βλέπεις την αντίδραση και μετά σκέφτεσαι τη δράση.

Κ: Είναι η λούφα που λέγαμε...

Α: Λέω να κάνω περιοδικό.

Κ: Έχεις διαθέσιμα κεφάλαια;

Α: Όχι.

Κ: Α, οκ. Τότε μπορείς. Έτσι κάνουν όλοι.

Α: Αυτό που με προβληματίζει είναι άλλο.

Κ: Πως ο Κρόνος είναι στον Άρη;

Α: Σκάσε επιτέλους. Απλώς υπάρχει άρνηση απ΄τον κόσμο.

Κ: Είναι και η κρίση...

Α: Είναι και η άγνοιά σου... Ποια κρίση ρε; ένα περιοδικό κοστίζει όσο ένα πακέτο τσιγάρα. Σημασία έχει να πείσεις τον αναγνώστη πως αξίζει να επενδύσει στο προϊόν σου. Αν του πουλάς φούμαρα, καλά κάνει και δεν αγοράζει ούτε περιοδικά ούτε εφημερίδες.

Κ: Μα έτσι κι αλλιώς τα βρίσκει όλα στο Internet.

Α: Που τα βρίσκουν όλα απ΄τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Δεν έχει νόημα η συζήτηση. Πρέπει να υπάρχει σχέση ανάμεσα στην τιμή και την ποιότητα.

Κ: Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ποιότητας. Για πες, έχεις σκεφτεί πρώτο εξώφυλλο;

Α: Περίπου, σκοπεύω να βάλω μια γυναίκα με το όνομα Κρίσ(τ)η ντυμένη κλέφτρα, να βγαίνει από ένα σπίτι κρατώντας κοσμήματα. Ξέρεις, ¨Η Κρίσ(τ)η  τα πήρε όλα...¨. Θέλω να΄μαι στο πνεύμα της εποχής. Κοντά στον εργαζόμενο.

Κ: Θα σε προμοτάρει και το ΠΑΜΕ.

Α: Το ΠΑΜΕ, έφυγε. Έγινε ΠΑΕΙ.

ΟΙ ΑΠΟΠΑΝΩ